Er was een prijsuitreiking. Ik was genomineerd, maar heb niet gewonnen. Maar eigenlijk, op een manier, ook wel.
Er was een toespraak. Twee mannen hadden een taak gekregen. Houd die mensen een half uur in spanning. Wawwel wat over moeilijk en veel. Doe maar lang en monotoon en ingewikkeld. Nog niet zeggen wie de winnaar is. Wie die hele grote som geld verdient. Eerst wawwelen. Doe maar met z’n tweeën, dat maakt het wawwelen makkelijker, dan wisselen jullie het wawwelen wat af.
Achter de mannen waren foto’s. Foto’s van de genomineerde fotografen op de achtergrond: zouden al die zenuwachtige kunstenaars in ieder geval stil blijven kijken.
En toen won ik. Niet de prijs, wel de aandacht.
